ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ
Η Βασιλική και Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας είναι ένα από τα πιο ιστορικά και σημαντικότερα μοναστήρια της Πελοποννήσου, με μεγάλη εθνική προσφορά.
Η ιστορία της Μονής αρχίζει με τον Όσιο Λεόντιο, που υπήρξε και ο κτήτοράς της. Ο Όσιος Λεόντιος γεννήθηκε περί το 1377 στη Μονεμβασιά της Λακωνίας. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Ήταν υιός του Ανδρέα Μαμωνά, δούκα της Μονεμβασίας και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας, κόρης του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Δ’ Παλαιολόγου. Μετά το θάνατο της μητέρας του έγινε μοναχός. Γύρω στα 1415-1420, φεύγει από το Άγιο Όρος και έρχεται στο όρος Κλωκός, βόρεια του Αιγίου και στη θέση, που σήμερα είναι το «Παλαιομονάστηρο» με τον απότομο βράχο, όπου και φτιάχνει το ασκηταριό του.
Στη συνέχεια, με την συμπαράσταση των θείων του Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγων ιδρύει μεγαλοπρεπές μοναστήρι περί το 1450. Ο θαυμασμός των Παλαιολόγων για την αρετή του Οσίου Λεοντίου ήταν μεγάλος και έτσι, δωρίζουν στη Μονή τα Άχραντα Πάθη του Χριστού, δηλαδή τεμάχια από το Τίμιο Ξύλο, τον ακάνθινο Στεφάνι, την Χλαμύδα, τον Κάλαμο, τον Σπόγγο, τα καρφιά, τα οποία σώζονται άθικτα μέχρι σήμερα.
Η αρχική αυτή Ι. Μονή του Αρχάγγελου Μιχαήλ, καταστράφηκε δύο φορές από τους Τούρκους το 1500 και 1620.
Μετά τη δεύτερη αυτή καταστροφή κτίζεται η νέα Μονή στη σημερινή επίπεδη τοποθεσία κοντά στον Σελινούντα ποταμό, επ’ ονόματι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και γίνεται πλέον γνωστή ως Μονή των Ταξιαρχών. Καταστρέφεται και πάλι το έτος 1772 από τους Τουρκαλβανούς κατά τα Ορλωφικά.
Σε διάστημα τριών ετών -δηλαδή το 1775- κτίζεται με τη σημερινή της μορφή η Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Το Καθολικό της είναι σταυρόσχημο, τετρακίονο, καμαρωτό, με οκταγωνικό τρούλο και μαρμαροσκάλιστα παράθυρα. Στολίζεται με αγιογραφίες των Δ.Κ.Φάνελλη, Α. Μανέλη και Ι. Οικονόμου.
Κατά την Τουρκοκρατία, η Μονή ήταν πνευματικό κέντρο και εθνικός προμαχώνας. Μόλις κηρύχθηκε η επανάσταση, οι μάχιμοι μοναχοί της Μονής κατέβηκαν στο Αίγιο και κατατάχθηκαν στο επαναστατικό σώμα του Γερμανού που πήρε μέρος στην πρώτη πολιορκία του Πατρινού κάστρου. Το Μάιο του 1821 η Ι. Μονή των Ταξιαρχών γίνεται αποθήκη τροφίμων, διαφόρων πολεμοφοδίων μέχρι το 1827. Έτσι από την αρχή ως το τέλος του μεγάλου Αγώνα, η Μονή των Ταξιαρχών υπήρξε μια αξιόλογη επαναστατική εστία. Ιδιαίτερη είναι η υλική προσφορά της Μονής στην επανάσταση του 1821. Στο χειρόγραφο κώδικα του μοναστηριού αναγράφονται με λεπτομέρεια τα χρηματικά ποσά, τα ασημικά κλπ., που δόθηκαν για τον αγώνα και μάλιστα πολλές φορές ύστερα από δανεισμό γιατί το μοναστήρι ήταν χρεωμένο με μεγάλο τόκο.
Στον αιώνα μετά την απελευθέρωση, η Μονή γνώρισε άνθιση. Έφτασε να έχει μέχρι 150 μοναχούς και μοναχοπαίδια. Είχε γίνει μια πολυάνθρωπη μοναχική κοινότητα, με μεγάλη κοινωνική προσφορά. Σήμερα έχει μικρό αριθμό μοναχών, οι οποίοι πιστοί στη Ορθόδοξη μοναχική παράδοση και υπό την πνευματική καθοδήγηση του νέου Καθηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου, συνεχίζουν την μακραίωνη ιστορία και προσφορά της Μονής.
Τα «Άχραντα Πάθη» αποτελούν πνευματικό θησαυρό και καύχημα της Μονής. Δώρο των Θωμά και Δημήτριου Παλαιολόγων στον κτήτορα της Μονής, ανιψιό τους, Όσιο Λεόντιο. Μέσα σε υστεροβυζαντινό κιβώτιο φυλάσσονται μεγάλα τεμάχια Τίμιου Ξύλου, ακάνθινου Στεφάνου, Χλαμύδας, λίθων από τον Πανάγιο Τάφο. Οι χριστιανοί της περιοχής τρέφουν μεγάλη ευλάβεια στο μεγάλο αυτό θησαυρό της πίστης, ώστε ανέκαθεν όταν έχουν προβλήματα επιδημιών, ξηρασίας κλπ., ζητούν τη μεταφορά των “Αγίων Παθών” στο χωριό τους.
Στη Μονή βρίσκεται η Κάρα του κτήτορά της, Οσίου Λεοντίου. Επίσης, υπάρχουν λειψανοθήκες με λείψανα: του Αγ. Ιωάννου Προδρόμου, του Αγ. Ιωάννη του Ελεήμονος, του Αγ. Χαραλάμπους, μέρος της κάρας του Αγ. Ξενοφώντος, του Αγ. Γεωργίου, του Αγ. Παντελεήμονος, του Μεγάλου Βασιλείου, της Αγ. Μαρίνης, του Αγ. Αρτεμίου, μέρος της κάρας της Αγ. Κυριακής, του Αγ. Στεφάνου, μέρος της χείρας του Αγ. Αρέθα κ.ά. Επίσης, ένα άλλο δώρο των Παλαιολόγων στη Μονή είναι και ένα μέρος της Ιεράς Σιαγόνας του Αγίου Αποστόλου Παύλου. Η Μονή βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Σελινούντα ποταμού, κάτω από το βουνό Kλωκός, μέσα σε υπέροχη βλάστηση και άφθονα νερά. Το μοναστήρι απέχει από το Αίγιο 15 χλμ. Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Αρχίζει από την Kουλούρα Αιγίου, διασχίζει το χωριό Μαυρίκι (Βόβοδα) και ακολουθώντας τη δεξιά όχθη του ποταμού -αφού τον περνά- φτάνει στο μοναστήρι. Η διαδρομή είναι εξαιρετικά όμορφη και αποζημιώνει τον επισκέπτη-προσκυνητή.
Το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 8 Νοεμβρίου την εορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και στις 11 Δεκεμβρίου τη μνήμη του ιδρυτή της, Οσίου Λεοντίου του Μονεμβασιώτου.
Η Ι. Μονή υπάγεται στην Ιερή Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Πηγή : www.monastiria.gr
