ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ
Η Ι. Μονή Κορνοφωλιάς Έβρου (ή Ι. Μονή Παναγιάς Πορταΐτισσας) βρίσκεται στην περιοχή του Σουφλίου και χρονολογείται στον 16ο αι. Το καθολικό της Μονής είναι τρίκλιτη θολωτή βασιλική με ενιαία στέγη και έχει κτισθεί στη θέση παλιότερου. Επάνω από την κεντρική είσοδο του κυρίως ναού υπάρχει κτητορική επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει ως ημερομηνία εγκαινίων του νέου καθολικού 15 Αυγούστου 1857. Τα σημαντικότερα κειμήλια είναι το αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Πορταΐτισσας καθώς και τα λείψανα του ποδιού του Αγίου Χαραλάμπους τα οποία μεταφέρθηκαν στη Μονή μετά την παραχώρησή τους στην Μονή Ιβήρων. Αξιόλογα θεωρούνται το εικονοστάσιο του καθολικού (1865) που είναι ξυλόγλυπτο και επίχρυσο με παλαιές εικόνες. Το παλιό ξυλόγλυπτο, σκαλιστό και επίχρυσο τέμπλο του 1865 φιλοτεχνήθηκε από τον Σταμάτιο Μαδυτιανό και φέρει παραστάσεις από θέματα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Φέρει επίσης παλιές εικόνες και την Δέσποινα των Ιλασμών που κρατά στο αριστερό χέρι τον Χριστό και είναι καλυμμένη από τα αναρίθμητα τάματα των πιστών ενώ αξιόλογες είναι και οι εικόνες του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Προφήτη Ηλία κ.ά. με αρκετές εικόνες του τέμπλου να είναι αφιερώματα Ελλήνων της νοτίου Βουλγαρίας. Το ξυλόγλυπτο κιβώριο της Αγίας Τραπέζης είναι έργο παλαιότερο του καθολικού και η πλάκα της φέρει πλήθος γραμμάτων, αρχικών πιστών, σύμφωνα με συνήθεια διαδεδομένη στον Έβρο τον 19ο αιώνα. Εξωτερικά το καθολικό κοσμούν λιγοστά λιθανάγλυφα (σταυροί και δράκοντες) ενώ η νότια πτέρυγα των κελιών κτίστηκε το 1904, κάηκε και ξανακτίστηκε το 1909 ενώ στις παλαιές κατασκευές ανήκει επίσης και ο λιθόκτιστος περίβολος της Μονής. Στις αρχές του 18ου αιώνα, λόγο χρεών, η Μονή δόθηκε ως μετόχι στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους.
Το 1747, με τη συγκατάθεση των κατοίκων της Κορνοφωλιάς και με ενέργειες του Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Αυξέντίου και του ηγούμενου της Μονής, Ιερομονάχου Αυξεντίου, επισημοποιήθηκε και επικυρώθηκε η κυριότητα της Μονής Ιβήρων, με Πατριαρχικό σιγίλιο (απόφαση) της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, επί Πατριαρχίας Παϊσίου Β’ το οποίο βρίσκεται σήμερα στην βιβλιοθήκη της Μονής Ιβήρων. Μετά την παραχώρησή της στη Μονή Ιβήρων, οι Αγιορείτες Πατέρες έφεραν στο Μετόχι τους αντίγραφο της ιερής εικόνας της Παναγίας της Πορταΐτισσας που βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, η οποία αποδείχτηκε εξ ίσου θαυματουργή με την πρωτότυπη, καθώς και το δεξί πόδι του Αγίου Χαραλάμπους. Με τα δύο αυτά Ιερά Κειμήλια και κατ’ ακολουθία και με τη Μονή, συνδέθηκε στενά ο Ελληνισμός του Καζά (Νομαρχίας) της Ανδριανουπόλεως αλλά και οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής περιέβαλαν με μεγάλη αγάπη, ευλάβεια και σεβασμό τη Μονή και τα δύο πολυτιμότερα αυτά ιερά κειμήλια της.
Στη Μονή Παναγίας Πορταΐτισσας προσέτρεχαν σε κάθε δύσκολη στιγμή της “σκλαβωμένης” ζωής τους για να ζητήσουν κατά πρώτον τη χάρη και τη βοήθεια της Παναγίας αλλά και του Αγίου Χαραλάμπους και κατά δεύτερον να ζητήσουν τις συμβουλές αλλά και την ενεργό συμπαράσταση των Πνευματικών της Μονής. Έτσι, γρήγορα το Μοναστήρι της Παναγίας Πορταΐτισσας έγινε ένα μεγάλο θρησκευτικό, πνευματικό αλλά και εθνικό κέντρο του υπόδουλου Ελληνισμού της ευρύτερης αυτής περιοχής. Λειτουργούσε σε αυτό κρυφό σχολείο και χρησίμευε ως τόπος συγκεντρώσεως των ανδρών της περιοχής για να εκπαιδευτούν στην αγροτική έκταση (αυτό ήτανε το πρόσχημα) και να συγκροτήσουν έτσι αντάρτικες ομάδες κατά των Τούρκων κατακτητών. Οι εκάστοτε ηγούμενοι του Μοναστηριού ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν σε αυτό και το κάνανε. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς έγιναν παράδειγμα θυσίας στο βωμό της πίστεως αλλά και της πατρίδας, ενδεικτικά σημειώνουμε τον ηγούμενο της Μονής, Πορφύριο, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1912 από ένα άτακτο απόσπασμα Τούρκων μισθοφόρων.
Εκτός του Αγίου Λειψάνου του Αγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται στη Μονή και Λείψανα των Αγίων Παντελεήμονος, Τρύφωνος, Στεφάνου, Νεκταρίου, Παρασκευής, Ιακώβου Αδελφοθέου κ.α.
Το Μοναστήρι, έπειτα από πολλά χρόνια εγκατάλειψης επανιδρύθηκε το 1980, όταν εγκαταστάθηκε σε αυτό μία γυναικεία αδελφότητα, η οποία τηρεί το τυπικό της Μονής Ιβήρων. Οι μοναχές σήμερα είναι περίπου 13 και ασχολούνται με την αγιογραφία, το χρυσοκέντημα, το εργόχειρο, την ιεροραπτική, τις αγροτικές καλλιέργειες για τις ανάγκες της αδελφότητος καθώς επίσης λειτουργούν και μονάδα κηροπλαστείου. Τα εργόχειρα μπορεί ο επισκέπτης να τα θαυμάσει στο εκθετήριο της Μονής, η οποία διατηρεί και εξαιρετικό ξενώνα για τους επισκέπτες. Η Μονή τιμάται στη μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το φημισμένο πανηγύρι της Μονής γίνεται στα Εννιάμερα της Παναγίας δηλαδή στις 22 και 23 Αυγούστου.
Πηγή: Greek Orthodox Religious Tourism, Wikipedia
