ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΟΥ
Η Ιερά Μονή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, μία από τις Μονές που ανθίζουν στην αγιοτόκο και αγιοτρόφο Βοιωτική γη, βρίσκεται δυτικά της κωμόπολης Μαυροματίου σε περιοχή εξαίσιου φυσικού κάλλους.
Στη Μονή, η οποία απέχει τρία μόλις χιλιόμετρα από την επαρχιακή οδό Θήβας – Λιβαδειάς, οδηγεί ο αυτοκινητόδρομος που στρίβει αριστερά από την Αλίαρτο. Είναι ορατή για όποιον διέρχεται τον επαρχιακό δρόμο, καθώς τα πανύψηλα δένδρα, πού την περιβάλλουν, σηματοδοτούν τη θέση της στο λόφο πού δεσπόζει, σε μέρος απ’ όπου παλαιοί και πολυδιάβατοι δρόμοι οδηγούν στα πανέμορφα βοιωτικά χωριά: το Μαυρομάτι, την Άσκρη, τις Θεσπιές.
Όαση πνευματική η Μονή για όποιον προστρέχει στη χάρη του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου και κόσμημα της Βοιωτίας, σε περιοχή ιστορική, που οι ρίζες της φτάνουν στην προϊστορία. Σε τόπο με διαρκή ιστορική παρουσία, που άκμασε, παράκμασε και δεν έπαψε να δημιουργεί ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες. Η Θεσπιακή και η Αλιάρτια γη, φορτωμένες μύθους, ιστορία, χνάρια οικισμών από διαφορετικές εποχές, παλαιοχριστιανικούς ναούς και πολυάριθμα βυζαντινά ερημοκκλήσια, είναι εύγλωττοι μάρτυρες για την ιστορική πορεία της περιοχής του Αγίου Γεωργίου.
Περίβλεπτη η Ιερά Μονή του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, είναι χτισμένη στην κορυφή λοφώδους ημιορεινής περιοχής, σε ύψος 303 μ., η οποία ονομάζεται Κεφαλάρι. Βίγλα αληθινή, απ’ όπου αγναντεύει κανείς την πανέμορφη φύση της Βοιωτίας λουσμένη στο φως εναρμονίζεται με το υπέροχο τοπίο: προς το βορρά και την ανατολή το μάτι χαμηλώνει στον εύφορο κάμπο της Κωπαΐδας, στο νότο και τη δύση αγκαλιάζει το πολυθρύλητο βουνό, τον Ελικώνα. Ἡ πλούσια άγρια βλάστηση που την περιβάλλει, οι βελανιδιές, τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, οι θάμνοι, τα ελαιόδενδρα, οι αμπελοφυτείες και η επιμελημένη καλλιέργεια της γης συνθέτουν μια πανέμορφη ζωγραφιά της βοιωτικής γης, που την τρέφει αδιάκοπα ο ανθρώπινος μόχθος.
Ανηφορίζοντας τον ευκολοδιάβατο δρόμο που οδηγεί στην κορυφή, στο ξέφωτο, όπου δεσπόζει η Μονή του Μεγαλομάρτυρα, θαρρείς πώς οι αισθήσεις μέσα στην καθαρότητα της φύσης ολοένα καθαίρονται. Δρόμος λυτρωτικός το ανηφόρισμα απομακρύνει τον προσκυνητή από την ευτέλεια της καθημερινότητας.
Πλησιάζοντας προς τη Μονή, στα δεξιά του δρόμου, το παλαιό, ανοικοδομημένο σήμερα, εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, προβάλλει κατάλευκο, οδοδείκτης στην πορεία μας, στην ανάβαση, στην περισυλλογή.
Λίγο πριν φτάσουμε στη Μονή, ένα προσκυνητάρι και δυσδιάκριτα υπολείμματα ερειπίων ανάμεσα σε πρινόδενδρα είναι ό,τι απόμεινε από τον παλαιότατο ναό προς τιμήν του οσίου Μελετίου, Αγίου της βοιωτικής Εκκλησίας. Καθώς ανάβουμε νοερά το κεράκι μας στη χάρη του, αύρα λεπτή η ευλογία του, αγγίζει την ύπαρξή μας. Βήμα-βήμα αποτάσσει η καρδιά τη βοή του κόσμου, νοιώθει όλο και περισσότερο πώς βρίσκεται σε τόπο ευλογημένο, αγιασμένο από τις προσευχές άπειρων ανθρώπων, που διάβηκαν προσκυνηματικά τα ίδια μονοπάτια αιώνες τώρα.
Φτάνουμε στο αγνάντιο, μπρος στην πετρόχτιστη θολωτή πύλη της Μονής η ματιά σταματά ψηλά στο πέτρινο ανάγλυφο με την εικόνα του Ήρωα της πίστεώς μας, του Τροπαιοφόρου και Μεγαλομάρτυρα αγίου Γεωργίου εδώ, με τη χάρη Του, το ουράνιο μήνυμα παίρνει όλο και πιο συγκεκριμένη μορφή: Γίνεται θερμή ικεσία στο Μάρτυρα του Χριστού και ελπίδα αθανασίας. Διαβαίνοντας με δέος το κατώφλι της Μονής, από την ψηφιδωτή εικόνα Του ψηλά ο Άγιος Γεώργιος μας απευθύνεται με βλέμμα φωτεινό, προστατευτικό, πού διαχέει τη σιγουριά της παρουσίας Του.
Μέσα από την ορθάνοιχτη πόρτα της Μονής προβάλλει μπρος στα γήινα μάτια μας μια γαλήνια εικόνα φυσικού κάλλους, πού ξυπνά τη νοσταλγία της χαμένης Εδέμ. Τα πανύψηλα δένδρα στο κρυφομίλημά τους, τα πουλιά στο εωθινό και εσπερινό τραγούδι τους, οι ικεσίες που αναπέμπονται στον ιερό τούτο χώρο ανακαλούν στην καρδιά το βιβλικό λόγο: “πάντα καλά λίαν”.
Στο κέντρο του Μοναστηριακού συγκροτήματος, χώρου εξαγιασμένου από τη λατρευτική πράξη αιώνων, υψώνεται ο ναός του Αγίου Γεωργίου: λιτός, αρμονικός με τους αρχιτεκτονικούς συμβολισμούς που χαρακτηρίζουν τον ιερό χώρο της Ορθόδοξης εκκλησίας από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Στην κορυφή του τρούλλου λαμπερός ο Τίμιος Σταυρός, το σύμβολο της υπέρτατης Θυσίας και της Ανάστασης, μας οδηγεί σε μυστική κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό και σταλάζει στην καρδιά τη βεβαιότητα της αποκατάστασης του αρχέγονου κάλλους για τον “πεπτωκότα ἄνθρωπο”.
Η ανέγερση του νέου Καθολικού της Μονής καταγράφεται ως ένα μεγάλο σύγχρονο θαύμα του Αγίου διότι έδειξε σε μας αλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο πιστό την δύναμη και την παρουσία των αγίων.
Τα εγκαίνια του Καθολικού τελέσθηκαν πανηγυρικά με κάθε επισημότητα στις 8 Δεκεμβρίου 2013 από τον σεπτό ποιμενάρχη μας κ. Γεώργιο και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, υπό την σεπτή παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, του ιερού κλήρου της ιεράς Μητροπόλεώς μας, αλλά και εκλεκτών προσκεκλημένων. Με την πάνδημη παρουσία τόσο των τοπικών αρχών, των κατοίκων του Μαυροματίου, της Άσκρης, των Θεσπιών, της Αλιάρτου, της Θήβας, της Λιβαδειάς, αλλά και όλων των πιστών από ολόκληρη την Μητρόπολη από την Αράχωβα ως την Αυλίδα, που αγκαλιάζουν το μοναστήρι του τροπαιοφόρου μεγαλομάρτυρα.
Στο Μοναστήρι εκτός από τον κεντρικό εορτασμό της μνήμης του Αγίου Γεωργίου που τιμάται πανηγυρικά στις 23 Απριλίου, εορτάζουμε επίσης πανηγυρικά άλλες τρεις επετείους. Η μια είναι στις 8 Δεκεμβρίου όπου τελούμε την ανάμνηση των εγκαινίων του Καθολικού, μαζί με την τιμή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ελεούσας, αφού και σε Εκείνη οφείλουμε το θαύμα της ανέγερσής του. Στην Παναγία μας είναι αφιερωμένη και η δεύτερη εφέστια εικόνα της Μονής, μετά από αυτή του Αγίου Γεωργίου. Η άλλη επέτειος είναι στην μνήμη της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου στις 3 Νοεμβρίου. Και η τελευταία επέτειος είναι στην μνήμη του Αγίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού, στις 28 Μαίου, λόγω του παρεκκλησίου εντός της Μονής που τιμάται στο όνομά του.
Στο μέσο της διαδρομής Θήβας Λιβαδειάς βρίσκεται η Αλίαρτος. Η Μονή απέχει μόνο τρία χιλιόμετρα από την πόλη της Αλιάρτου στον δρόμο προς την Παλαιοπαναγιά.
Πηγή: www.imtl.gr
